^^^
რა მემართება! უფრო და უფრო აუტანელ მოვლენად მეჩვენება გულმშვიდი მთხრობელობა, – რომ დაიწყებ და თხრობ და თხრობ სიტყვების, სახეების დაგემოვნებით, უსაშველოდ გრძლად. სად გყავს მაშინ წარმოდგენილი, სად ზის შენი მკითხველი ტელევიზორიანი ბინაში?
წ ე რ ი ლ ი ს ბ ო ლ ო
… გამწყრალი, გაბოროტებული მზე. აუ, ახლა თუშეთში! დგრიალით რომ ჩამოდის დელგმა და ცას ჭახანით ჩამოხევს მეხი! რომ ზიხარ დერეფანში, მოხურული გაქვს მხრებზე თბილი რამ და გაბრწყინებული უყურებ ღრუბლებისა და ელვების ერთმანეთში ბოჟირს სონეხზე! რომ მოთახთახებენ მის კალთებზე ნიაღვრები…
^ ^ ^
სამყაროს პოეტური აღქმა წყაროა ტკივილებისა. სხვაზე რომ არაფერი ითქვას, მშვენიერება ხომ თვითონ შეიცავს ტკივილს. მაგრამ იგივე აღქმა წყაროა სიმტკიცისაც. ესაა სწორედ ის, რაიც მშველის, რომ არ გავბოროტდე. მამადავითის თავზე ხეების კენწეროზე წამოდებულ ნისლს შეუძლია ბევრი რამ მაპატიებინოს ბევრისათვის.
^ ^ ^
ოცდათხუთმეტის არ არის და უკვე ისეთი მშვიდი, ისეთი ყოვლისმხილველი, ყოვლისგანმცდელი თვალები აქვს, შიში აგიტანს და მის მაყურებლს. წინწკალს, წინწკალს ვერ აღმოუჩენ ოცნებისას, ნატვრისას, უამისოდ კი ქალის თვალების სილამაზე ვინ თქვა!
♡ 